A Way Out

بدون شک یکی از بزرگ‌ترین چیزهایی از دنیای بازی‌های ویدیویی که سبب هیجان‌زده شدن ما مخاطبان می‌شوند، ساخته‌هایی هستند که سرگرمی را به شکل متفاوت و به خصوصی تقدیم‌مان می‌کنند. آثاری که بدون شک نوآوری بخشی از هویت آن‌ها است و با دست گذاشتن روی نقاط نه‌چندان دست‌خورده‌ای از این صعنت/هنر بزرگ، موفق به ‌خلق لذت‌های متفاوتی می‌شوند. این بازی‌ها که از قضا A Way Out هم دقیقا یکی از آن‌ها است، شاید در بعضی بخش‌ها نکات منفی غیر قابل انکاری را نیز یدک بکشند اما در غالب ثانیه‌ها، به قدری دوست‌داشتنی ظاهر می‌شوند که بشود به سادگی هر چه تمام‌تر، «عالی» خطاب‌شان کرد. A Way Out، اثری است که فقط و فقط بر پایه‌ی تلاش برای آفرینشِ یک تجربه‌ی کوآپِ بدون مشابه در بازار ساخته شده و قبل از صحبت راجع به جزء به جزء آن، بگذارید خیال‌تان را راحت کنم که به هدفش نیز دست یافته است. بازی، گیم‌پلی ده ساعته‌ای را درون خودش جای داده که شما و یکی از دوستان‌تان را با روش‌هایی خاص و گوناگون سرگرم می‌کند و جالب‌تر این که برای ارائه‌ی تمام داشته‌های ارزشمندش به دو مخاطب مختلف، تنها انتظار دریافت ۳۰ دلار پول را دارد. پس فعلا همین نکته را بدانید که ساخته‌ی جوزف فارس، با نیمی از هزینه‌ی اکثر بازی‌های شناخته‌شده‌ی این روزها، سبب لذت بردن دو گیمر به معنای واقعی کلمه می‌شود، تا در ادامه به صحبت درباره‌ی بخش به بخشِ اثر مورد بحث، بپردازم.